ماه رمضان

آنجا که میرسند به پابوس انبیاء

آنجا که میزنند به سر جمله اولیاء

آنجا که خورده اند زمین حاتم وگدا

آنجا که هست بال ملک فرش زیر پا

آنـجا که روح میـشـود از کالـبد رها

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

آنچا که عشق و نور و صفا موج میزند

خوان کریم و فوج گدا موج میزند

دریای مهر و جود و سخا موج میزند

در زیر قبه شور دعا موج میزند

آنجا که بی بهانه عطا کرده کبریا

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

شش گوشه ای که قبله ی اولاد آدم است

آنجا که گوشه گوشه بهشت مجسم است

شبهای جمعه وقت زیارت چه همهمه ات

خاکی که برتریش به کعبه مسلم است

آنجه که هست بوسه گه مروه و منا

جایی ندیده ام بجز ایوان کربلا

آن مرقدی که سجده به خاکش سعادت است

آنجا که گفته اند ، نفس هم عبادت تست

آنجا که جلوه گاه شهود و شهادت است

با عشق جان سپردن و مردن ولادت است

آنجا که حُر شدند به یک دم زهیر ها

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

آن دم که راس پاک تو بر نیزه جا گرفت

جبریل با ملائکه آن دم عزا گرفت

ذکر حسین و واعطشا مصطفی گرفت

زهرا کنار جسم تو شور و نوا گرفت

این ازدحام دور سری از بدن جدا

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

حتی به خوی جود تو دارد طمع عدو

لشکر صدا زدنند : (حَلُمًو تَزَوًدُو)

بردند هر چه را به تنت بود مو به مو

هرکس به سهم خویش تو را کرد زیر و رو

این سفره ی کریم و چنین بخشش وعطا

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

چیزی نماند از بدنت ، گم شده سرت

ای وای از آن دمی که تو را دید خواهرت

میخواست بوسه ای بزند جای مادرت

لبهای خود نهاد به رگ های حنجرت

این جای بوسه را و اینگونه بوسه را

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

در خلوتم برای حرم گریه میکنم

در صحن با صفای حرم گریه میکنم

بیمار درد هجرم و در بستر فراغ

تا کی رسد دوای حرم گریه میکنم

هر شب میان خواب شبیه کبوتران

بر روی بام های حرم گریه میکنم

وقتی نسیم سیب سحرگاه می وزد

در حسرت هوای حرم گریه میکنم

تا وارد سرای حسینیه میشوم

انگار در سرای حرم گریه میکنم

وقتی دلم برای خودم تنگ میشود

با نیت گدای حرم گریه میکنم

قسمت اگر شود که مقیم حرم شوم

هر روز جای جای حرم گریه میکنم

هر روز فرش قرمز زوار میشوم

با گنبد طلای حرم گریه میکنم

هر روز گوشه گوشه ی شش گوشه ی حسین

با ذکر های های حرم گریه میکنم

شبهای جمعه بهر تسلای مادری

هم ناله پا به پای حرم گریه میکنم

این اشکهای دیده صدا می زند بیا                    

در فجر هر سپیده صدا می زند بیا

هر عاشقی که دل به شما داده تا ابد               

دل از جهان بریده صدا می زند بیا

شبهای قدر عبد گنهکار رو سیاه                      

اهی ز دل کشیده صدا می زند بیا

هر گاه نوکرت به جرم ارادتش                  

زخم زبان شنیده صدا می زند بیا

دین خدا و مذهب جدت غریب شد                    

اسلام فرقه دیده صدا می زند بیا

شیعه از این زمانه و از درد انتظار                      

جانش به لب رسیده صدا می زند بیا

مولا بیا که خون خدا مانده بر زمین                      

آن حنجر  بریده صدا   می زند بیا

کنج خرابه زینب کبری ز اظطراب                         

رنگ از رخش پریده صدا می زند بیا

در کوچه های تنگ مدینه چه ها گذشت             

زهرای قد خمیده صدا می زند بیا

بعد از علی که یاور اشک یتیم بود                     

هر طفل داغ دیده صدا می زند بیا

تا کی در انتظار  شبم  را  سحر 

محرابتان کجاست که دل را خبر کنم

این جمعه هم گذشت دوباره نیامدی             

چندین هزار جمعه به یاد تو سر کنم

امید من نظاره به روی چو ماه توست            

رخصت که یک نظر به جمالت نظر کنم

باید غبار  فتنه ی  این  روزگار  را                  

در پای ندبه های تو از تن بدر کنم

یبن الحسن چگونه بدون نگاه تو                   

در بوستان سبز ولایت ثمر کنم

یا از سفر بیا سفر کرده ی غریب                  

یا یک نشانه ای که به سویت سفر کنم

غروب جمعه همان وعده گاه یاران است

غروب جمعه هوا پر زبوی باران است

نگاه ملتمسی بر افق تماشاییست

به قلب منتظران غصه ها چه ویران است

زمین و وسعت ان برزخییست دنیای

همچو مولای خویش تنهایم             مست و مجنون کوی لیلایم

ای صبا نامه ای نوشته دلم              برسانش بدست  مو لا یم

بسم رب الانام خالق عشق             غرق توحید شد سرا پایم

عشق آمد ولی قرارم رفت                لیکن از شوق وصل شیدام

در قنـوت نــمـاز وقــت دعــا               یا ابا صالح است نجوایم

هر کجا بنگرم نشانه ی توست           ای نهان همیشه پیدایم

کاش یک شب انیس من باشی          تا بگویم تمام غم هایم

کاسه صبر من شده لبریز                خسته از رنگ بوی دنیایم

دست من رابگیر راهم ده                 ای خدایی ترین تقلایم

این دیده را ساحل دریاچه کرده ایم

عمریست غیر گریه در اینجا چه کرده ایم ؟

عاشق به پای دلبر خود سر نهاده است

ما پای عشق بازی مولا چه کرده ایم ؟

عاشق شهید میشود و باز غرق خون

گوید خجل برای تو آقا چه کرده ایم؟

عاشق شهید کرب و بلای حسین بود

ما جز طواف کعبه ی آنها چه کرده ایم ؟

عاشق تمام عمر گرفتار دلبر است

ما غیر حرف ، غیر تماشا چه کرده ایم ؟

شرمنده از نگاه پریشان زینبیم

ما در قیاس زینب کبری چه کرده ایم ؟

وهابیان به نیت ششماهه ی حسین

ششماهه میکشند ولی ما چه کرده ایم ؟

در روضه ی قرائت قرآن به روی نی

یک دم بگو که قاری خود را چه کرده ایم ؟

عمریست در برائت با اهل کوفه ایم

اما برای یوسف زهرا چه کرده ایم؟

آن عاشقان ولی خدا را به نی زدند

ما عاشقان ولی خدا را چه کرده ایم ؟

بر لب نوای العجل و در عمل ولی

تا که شود ظهور محیا چه کرده ایم ؟

        یا اسیر الکربات

مرحم به زخمهای دل مضطری بزن

یک شب بیا به خانه ی قلبم سری بزن

گر آمدی و باز در خانه بسته بود

در خواب مانده ایم بمان و دری بزن

از یاد رفته ای صبوری دگر بس است

 یک شب بیا و سیلی درد آوری بزن

تا  درد این فراغ بیفتد به جان ما

بر نوکران خود تشر آخری بزن

تنبیه تو حواس مرا جمع میکند

با این زدن دوباره مرا میخری بزن

عمریست جای یار تو سربار بوده ام

در زیر پای خسته یتان خار بوده ام

تنهاترین حجت ارض و سماء تویی

مظلوم تر از همه ی اولیاء تویی

بر زخمهای قلب غمینت نمک منم

با این وجود مرحم هر زخم ما تویی

آن بی وفا که کرده شما را رها منم

آن با وفا که باز نکرده رها تویی

خو کرده با غیبت کبری یتان منم

زندانی غربت بی انتها تویی

آقا منم گریه کن کربلا ولی

امروز مبتلای به کرب وبلا تویی

باید خودت برای ظهورت دعا کنی

تنها کسی که هست به فکر شما تویی

چشمت به راه بلکه کسی یاریت کند

در  راه  انـتـقـام  عـلـمـداریـت  کـند

یارا نظری به سوی ما کن               درد دل عاشقان دوا کن

بسیار خلاف وعده کردیم                ام تو دوباره ام  وفا  کن

ما را تو برون ز  خاطراتی                یارا تو بیا و یاد  ما  کن

صید قفس و شکسته بالیم            ما را ز حصار تن رها کن  

نا دست قضا نبرده ، ما را             با ساغر عشق آشنا کن  

با غیـبـت یار خــو گرفتیم                مارا  به  فراق  مبتلا کن

چون دست به آسمان گرفتی            یک بار تو جای ما دعا کن