ببار حضرت باران که تشنه ی آبم. عطش عطش، عطش عشق کرده سیرابمبسوز با تب تابم بسوز ای خورشیدبتاب بر شب تارم بتاب مهتابم در این تلاطم دنیا منم چنان دریاکه زیر و رو شده ی موج های گردابمتویی زلال تر از آب چشمه سار و منمکه رو سیاه تر از آب روی مردابمپرنده ام که شکسته دو بال پروازممهاجرم که زمین گیر فصل تالابماسیر بادم و آتش و سینه چاک تبردرخت خشکم و در بند چند اربابمتو باب خلد برینِ خیال و طقُ البابمنم که خسته ز هرچه خیال نابابمتمام گردش هذیان ، تمام کابوسمتویی تو روزی بیدارها و من خوابمرها ز قید غزل صاف…