مرا به عالم زر بود با تو این میثاق 
که باشم از همه عالم فقط تو را مشتاق 
هنوز خلق نگردیده بود آب و گلم 
که در حریم دلم بر تو ساختند رواق 
زبس به روی تو عاشق شدم نمی دانم 
ز شوق وصل مرا می کشند یا به فراق 
به شوق آنکه بیایی به دیدنم دم مرگ 
در انتظار اجل سخت طاقتم شده طاق 
به نامة گنهم خط قرمزی بکشید 
که برد مهر علی در بهشتم از ارفاق 
زدست دشمنت ار آب سرد بستانم 
هماره باد حمیم جهنمم به مذاق 
ولایت تو از آن در دلم ولادت یافت 
که مُهر مهر تو را مادرم گرفت صداق 
اگر زمهر تو غفلت کنند اولادم 
کنم به ناله و نفرین تمامشان را عاق 
تو دست و چشم و زبان خدایی ای مولا 
خدا گواست که نبود به گفته ام اغراق 
هزار بوسه به شمشیر و دست و بازویت 
که شیر خوانده تو را قادر علی الاطلاق 
هنوز شیر ننوشیده چشم نگشوده 
به یک تکان تو بگسست رشتة قنداق 
شنیده ام که جهان را طلاق دادی تو 
چگونه عقد نکردی و دادی اش سه طلاق 
به دشمنان تو این کمترین عذاب بود 
که با حمیم جهنم کنند استنشاق 
گدای کوی توام یا علی نگاهم کن 
به دست بذل نمودی زچشم کن انفاق 
از آن تخلص خود را نهاده ام "میثم" 
که اشتیاق توام بوده است سبک و سیاق 

                   مدح امیر المومنین علی (ع)

جسم پاکت را خدا نیکوتر از جان آفریده

                                            جان چه باشد هر چه گویم بهتر از آن آفریده

از نمکدان لبت در هر سری شوری نهاده

                                            وز فیوضات دمت در هر تنی جان آفریده

با تماشای رخت چشم ملک را نور داده

                                            وز تراب مقدمت پاکیزه انسان آفریده

با پیامت لمعه لمعه نور عرفان پخش شده

                                         در کلامت چشمه چشمه آب حیوان آفریده

کشور دل را بخروشید جمالت کرده روشن

                                         مرغ جان را بر گل رویت ثنا خوان آفریده 

گنج مهرت را بویرانخانه دل جای داده

                                        یا میان شعله آتش گلستان آفریده

تا بگیرد جلوه از مهر تو و بخشد به هستی

                                        بر براز آسمان مهر درخشان ، آفریده

دفتر مدح تو را بر عقل اول هدیه کرده

                                        یعنی از روح بیان خویش قرآن ، آفریده

تو قسیم جنت و ناری که حق با مهر و قدرت

                                      باغ جنت خلق کرده نار سوزان ، آفریده

ناخدای کشتی جودی که در بحر وجودت

                                        رحمت و غفران و عفو و لطف و احسان افریده

از تجلای تو بر چشم و دل دین نور داده

                                         با تولای تو جان بر جسم ایمان آفریده

تو همان شخصیت فردی  که گونان صفتها

                                        در وجودت جمله را دادار منان آفریده

علم و حکمت  طلف و رحمت مجد و عزت مهر و رافت

                                         چشم گریان خشم نیران فیض رضوان آفریده

از طفیل حضرتت ای باعث ایجاد عالم

                                         جان به هستی لطف کرده ملک امکان آفریده

خلد و رضوان باغ و بستان ، حور و غلمان ، دین و ایمان

                                        کوه و صحرا ، دشت و دریا ، باد و باران ، آفریده

شهریار ملک امکانی که حی لا مکانت

                                          ملک امکان را همه د رتحت آفریده

روی قرآن پشت دین جان نبی دست خدایی

                                           در دو بازویت خدا فتح نمایان ، آفریده

میزبان و سفره دار رحمتت خوانده است و آنگه

                                          عالمی را بر سر این سفره مهمان ، آفریده

ازتو بس کار خدایی دیده ام در حیرت استم

                                          ای عجب داور تو را در نقش انسان آفریده

شعله ای تا از چراغ حکمتت بخشد به هستی

                                          پیر دانای حکیمی هچون لقمان ، افریده

ذره ای از آفتاب حسن رویت را گرفته

                                          تا برای پیر کنعان ماه کنعان ، آفریده

از برای پاسداری حبیب خود محمد

                                             چون تویی در بیشه دین شیر غران آفریده

مکتب فضل تو را نازم که در اغوش گرمش

                                          بوذر و بوالاسود و مقداد و سلمان آفریده

چهره پوشیده ات در پرده تاریکی شب

                                             خنده شادی به لبهای یتیمان افریده

شب ز اشک دیدگان برنخل خرما آب داده

                                                 روز مرگ از تیغه شمشیر بران آفریده

توکه هستی که صفات خویش را دادار هستی

                                                در وجود اقدست پیدا و پنهان آفریده

همچون قران دفتری در وصف مدحت نشر داده

                                                   همچون پیغمبر تو را نیکو ثنا خوان آفریده

 برترین بانوی عالم را به شخصی چون تو داده

                                                  بهترین فرزند زان پاکدامن آفریده

فکر بیدار سخن دان بکر مضمون آفریند

                                                  بر مضامین تو نازم که سخن دان آفریده

گر به مهرت بود عالم متفق کی بود دوزخ

                                                   از برای دشمنت دادار نیران افریده

ای امیر مومنان ای انکه از یمن وجودت

                                                  عالم ایجاد را  دادار سبحان آفریده

سرزمین کربلا را بین که از خون حسینت

                                                  دست حق در دامنش دریا ی غفران  آفریده

سرخ کرده دشت  و صحرا را ز خون پاک بازان

                                                  روز عاشورا مبارک عید قربان ، آفریده

نخله آزادی از اشک اسیران سبز کرده

                                                 لاله  توحید از خون شهیدان ،  آفریده

روزگار ظلم را از آه طفلان تیره کرده

                                                  چشمه های آتش از لبهای عطشان آفریده

گلستان عشق را زان کشتگان آباد کرده 

                                                     یا بهشت دیگری در آن بیابان آفریده

  قامت عباس را قلزم خون غرق کرده

                                                  یا میان قلزم خون سر و بستان آفریده

حنجر خشکیده طفل و سرشک چشم مادر

                                                  محشری دیگر در آن صحرای سوزان آفریده

                   در پریشانی میثم از غم جانان همین بس

                     کاتشی از نو ، به دلهای پریشان آفریده

                                                (نخل میثم ج1)

مدح حضرت زهرا(ع)

 صبح سفید سر زد و خورشید خاورش                گیتی سیاه جامه فرو ریخت از برش

بر مرغزار دهر برآمد همای نور                          در شعله سوخت زاغ سیه روی شب پرش

با جام نور ساقی گیتی شد آسمان                  خورشید بود بر سر انگشت ساغرش

آراست طره چمن از شاخه نسیم                     کار مسیح کرد شمیم معطرش

اندام شب ز شرم رخ صبح آب شد                    با آنکه بود آنهمه بر سینه زیورش

از تیرگی حکومت خود باز پس گرفت                           فرمانروای نور و سپاه مظفرش

با آن جلال سجده بخاک مدینه برد                    شهری که بود خانه دخت پیمبرش

آن بیتی کوچکی که ز هستی بزرگتر                          و آن خانه گلین که همه خلق بر درش

ممدوحه محمد (ع) و محبوبه خدای                    کز کبریا رسیده درود مکررش

بر بانوئی درود که این است اسوه اش                بر دختری سلام که این است مادرش

دست خدا ی بود و نبی داد بوسه اش                جان رسول بود و علی گشت همسرش

نقش خدا بگونه بهتر ز مصحفش                        بوی بهشت در نفس روح پرورش

کشتی عفت ار نگری ناخداش او                       دریای عصمت از شنوی اوست گوهرش

حورا نیاز برده بدیوار فضه اش                            غلمان بهشت جسته ز دیدار قنبرش

آوای وحی می رسد از صحن خانه اش               بوی بهشت می رسد از خاک معبرش

سر رشته حیات ز کف می دهد وجود                          تا رشته ای به چنگ بیارد ز چادرش

 انفاق کرد جامه نو در شب زفاف                     چون دید پیر سائله را در برابرش

پا می نهد گرسنه بمحراب بندگی                    آنکو رسید طعام بهشتی ز داورش

این است کوثری که خدا داد بر رسول                 دشمن چه غم که خواند در انروز ابترش

کوری چشم خصم ، زمین پر ز نسل اوست          چون آسمان که سینه بود پر ز اخترش

دشمن گرفته بود کمین در خط رسول                         فکر هزار فتنه نهان بود در سرش

خط ها کشیده بود که از خط رهبری                   اسلام را کشید سوی خط دیگرش

می خواست نخل آرزوی عترت و کتاب                سوزد به شعله تنه و شاخه و برش

می خواست بعد مرگ پیمبر شود خموش            آن جاودان چراغ همیشه منورش

غافل از آنکه بعد پدر می کند قیام                      بر دفع کفر دختر اسلام پرورش

غافل از انکه فاطمه تا ساحل نجات                   در موج فتنه کشتی دین راست لنگرش

غافل از آنکه فاطمه بر دفع دشمن ها                         صحرا و شهر و مسجد و خانه است سنگرش

از مسجد مدینه تو گوئی رسد هنوز                   آوای خطبه بلکه الی صبح محشرش

مسجد شراره از در و دیوار برکشید                     شد داغ دیده دخت نبی تا سخنورش

گفتی خدا عیان شده در صحن خانه اش              دیده نبی صعود نموده به منبرش

با گریه از صحابه کمک خواست از آن زمان             یک تن نداد پاسخ او غیر شوهرش

آن اشک و آه و ناله و فریاد و آن سکوت                بالله نبود هیچکس اینگونه باورش

نفرین برآن سکوت که در موج فتنه ها                  طغیان و ظلم و جور علم شد برابرش

نفریم برآن سکوت که ازآن سکوت بود                            اسلام هر چه آمد امروز بر سرش

بالله اگر قیام نمی کرد فاطمه (ع)                        نامی نبود ز احمد و فرقان و داورش

جان داد و تن نداد به بیداد لحظه ای                               در مرگ نیز سنگر او بود بسترش

دین نبی بهمت زهرا دوام یافت                            شد نقش آب نقشه خصم ستمگرش

آنگه نگشت هیچکس از دردهای او                      جز شوهرش که در دل شب شست پیکرش

خورشید عمر او بجوانی غروب کرد                     پوشیده شد بخاک عذرا منورش

در هر دلی مزاری از ان آل عصمت است                پیدا اگرچه نیست نشانی ز منبرش

روح نماز بود روان خطابه بود                                گر شد مزار در برمحراب و منبرش

دنیا ز چشم پاک علی جان ربود و برد                             آنشب که خاک ریخت بر اندام همسرش

خورشید رخ به خاک مه نیلیش نهاد                      وز اسمان دیده بسی ریخت اخترش

آهسته ناله از دل پر درد برکشید                         بگرفت قبر فاطمه را سخت دربرش

چشمی به خاک تربت پنهان فاطمه                     چشمی دگر به روضه پاک پیمبرش

گفتی به خود چگونه دهم پاسخ رسول ؟               پرسد اگر ز پیکر رنجور دخترش

گفتی بخود چگونه بزینب دهم جواب ؟                  پرسد اگر ز خانه کجا رفته مادرش

 زهرا گذشت و خاطره های ورا هنوز                    خاک حجاز بست بسی نقش خاطرش

آزرده رفت نیمه شب در درون خاک                     جسمی که دادبوسه رسول مطهرش

مردانه راه فاطمه باید گرفت کو                           تا پای مرگ کرد حمایت ز رهبرش

بس راز نانوشته بماند ز غصه اش                        گیرم شوند جمله سماوات دفترش

                              "میثم " اگر چه نامه سیاه است ، روسفید

                                 باشد به مهر فاطمه و مهر و شوهرش

(نخل میثم ج1)